Feluś jest przedszkolakiem i każdego dnia doświadcza różnych emocji. Wizyta u lekarza okaże się próbą odwagi. Przygotowanie śniadania dla rodziców będzie powodem do dumy. A kiedy kolega przebiegnie po świeżo zbudowanym zamku z piasku, Felusia ogarnie złość. Czy te doświadczenia wydają się Wam znajome? Jak zawsze Felusiowi towarzyszy ukochany miś Gucio, który tłumaczy zawiły język emocji na bliskie i zrozumiałe każdemu maluchowi doświadczenia zmysłów – dla Gucia radość ma słodki smak, spokój przypomina dźwięki harfy, a tęsknota jest jak deszczowy dzień. Podczas lektury książki mały czytelnik znajdzie się w wielu dobrze znanych sobie sytuacjach. Razem z Felusiem i Guciem nauczy się rozpoznawać, nazywać i akceptować swoje emocje. Będzie też wiedział, skąd się biorą, w jaki sposób można je wyrażać i jak sobie z nimi radzić. [ Powyższy opis pochodzi od wydawcy].

Jak każdy przedszkolak, Feluś jest bardzo ciekawy świata. Fascynują go ludzie wykonujący różne zawody i chętnie ich naśladuje podczas zabaw z kolegami i koleżankami. Raz jest kucharzem, raz odkrywcą kości dinozaurów, a kiedy indziej buduje z klocków niesamowite budowle… Zawsze jednak wspaniale opiekuje się swoim kotem! Feluś ma wiele pasji i próbuje swoich sił w rozmaitych dziedzinach, żeby odkryć, co tak naprawdę lubi robić. Miś Gucio, towarzysz Felusia, także poznaje zawody – chce być fryzjerem albo kierowcą. A może jednak weterynarzem lub aktorem…? Wszystkie zawody są ciekawe! Wspólna lektura zachęci małego czytelnika do odkrywania swoich mocnych stron, do zadawania pytań o zawody osób z najbliższego otoczenia, a także do rozmów o tym, czym są wytrwałość i wykorzystywanie swoich atutów. [Powyższy opis pochodzi od wydawcy].

Kontynuacja książki "Feluś i Gucio idą do przedszkola".

Feluś jest już przedszkolakiem. Nadszedł czas, żeby poznał zasady dobrego wychowania. Dowie się, że w różnych sytuacjach, czy to w domu, czy w przedszkolu, należy zachować się w określony sposób. Dzięki temu, że pozna kodeks przedszkolaka, będzie wiedział, jak ładnie jeść przy stole, kiedy używać magicznych słów: "proszę", "przepraszam", "dziękuję", i jak zachować się w teatrze. [nk.com.pl]

Każdy tomik to osobna historia o niezwykle ważnych sprawach z życia przeciętnego kilkulatka. Tym razem Franklin ma bardzo zły dzień. [nota wydawcy]

Książka edukacyjna, która w łatwy i ciekawy sposób wyjaśnia zagadki dotyczące zwierząt. Niezwykle barwna, pełna ciekawostek lektura dla najmłodszych.

Szukasz szczęścia? Czasami może się wydawać, że jest naprawdę daleko, a czasami jest go tyle, że można się nim dzielić. Nawet jeśli myślisz, że na chwilę zniknęło, zawsze będzie w pobliżu. Rozpocznij swoją podróż ze szczęściem... kto wie, dokąd może Cię to zaprowadzić? „Gdzie zaczyna się Szczęście” to druga po „Kiedy nadchodzi Smutek” książka Evy Eland, która pomaga małym dzieciom radzić sobie z dużymi emocjami. [wydawca]

Eucharystia i komputer, adoracja i szkolne podręczniki, różaniec i Facebook każą mi wyobrazić sobie jako patrona Internetu i jego użytkowników właśnie tego piętnastolatka, „fanatyka” – jak i jego rówieśnicy – globalnej sieci, na dodatek przekonanego, że powinna się ona stawać „narzędziem ewangelizacji i katechezy”. W sieci rzeczywiście wciąż jest obecna wirtualna wystawa, którą zaprojektował i wykonał w wieku czternastu lat. Obiega ona cały świat, dając świadectwo, że dla Carla Eucharystia była jego „autostradą do nieba”. Piętnaście lat przeżytych nieskazitelnie i krystalicznie, przenikniętych wielką chęcią życia i wylewną wesołością – to wprawdzie niewiele, ale wystarczająco dużo, by nam, ludziom dorosłym, rzucić wyzwanie dotyczące naszej wiary i wzbudzić w nas pytania. Świętość była refrenem jego hymnu na cześć życia, jego celem, racją, która pozwalała mu jakoś „inaczej” przebywać w ławkach szkolnych, w pizzerii z przyjaciółmi albo grać w piłkę na podwórku. Nie był zazdrosny o swój „zestaw” do stania się świętym. Przeciwnie, wspaniałomyślnie dzielił się nim z innymi, wyjaśniając, że wyposażenie to obejmuje: wielkie pragnienie świętości, codzienną Mszę Świętą, komunię i różaniec, dzienną dawkę Biblii, chwilę adoracji eucharystycznej, cotygodniową spowiedź, gotowość do zrezygnowania z czegoś na rzecz innych.Eucharystia i komputer, adoracja i szkolne podręczniki, różaniec i Facebook każą mi wyobrazić sobie jako patrona Internetu i jego użytkowników właśnie tego piętnastolatka, „fanatyka” – jak i jego rówieśnicy – globalnej sieci, na dodatek przekonanego, że powinna się ona stawać „narzędziem ewangelizacji i katechezy”. W sieci rzeczywiście wciąż jest obecna wirtualna wystawa, którą zaprojektował i wykonał w wieku czternastu lat. Obiega ona cały świat, dając świadectwo, że dla Carla Eucharystia była jego „autostradą do nieba”. Piętnaście lat przeżytych nieskazitelnie i krystalicznie, przenikniętych wielką chęcią życia i wylewną wesołością – to wprawdzie niewiele, ale wystarczająco dużo, by nam, ludziom dorosłym, rzucić wyzwanie dotyczące naszej wiary i wzbudzić w nas pytania. Świętość była refrenem jego hymnu na cześć życia, jego celem, racją, która pozwalała mu jakoś „inaczej” przebywać w ławkach szkolnych, w pizzerii z przyjaciółmi albo grać w piłkę na podwórku. Nie był zazdrosny o swój „zestaw” do stania się świętym. Przeciwnie, wspaniałomyślnie dzielił się nim z innymi, wyjaśniając, że wyposażenie to obejmuje: wielkie pragnienie świętości, codzienną Mszę Świętą, komunię i różaniec, dzienną dawkę Biblii, chwilę adoracji eucharystycznej, cotygodniową spowiedź, gotowość do zrezygnowania z czegoś na rzecz innych.Eucharystia i komputer, adoracja i szkolne podręczniki, różaniec i Facebook każą mi wyobrazić sobie jako patrona Internetu i jego użytkowników właśnie tego piętnastolatka, „fanatyka” – jak i jego rówieśnicy – globalnej sieci, na dodatek przekonanego, że powinna się ona stawać „narzędziem ewangelizacji i katechezy”. W sieci rzeczywiście wciąż jest obecna wirtualna wystawa, którą zaprojektował i wykonał w wieku czternastu lat. Obiega ona cały świat, dając świadectwo, że dla Carla Eucharystia była jego „autostradą do nieba”. Piętnaście lat przeżytych nieskazitelnie i krystalicznie, przenikniętych wielką chęcią życia i wylewną wesołością – to wprawdzie niewiele, ale wystarczająco dużo, by nam, ludziom dorosłym, rzucić wyzwanie dotyczące naszej wiary i wzbudzić w nas pytania. Świętość była refrenem jego hymnu na cześć życia, jego celem, racją, która pozwalała mu jakoś „inaczej” przebywać w ławkach szkolnych, w pizzerii z przyjaciółmi albo grać w piłkę na podwórku. Nie był zazdrosny o swój „zestaw” do stania się świętym. Przeciwnie, wspaniałomyślnie dzielił się nim z innymi, wyjaśniając, że wyposażenie to obejmuje: wielkie pragnienie świętości, codzienną Mszę Świętą, komunię i różaniec, dzienną dawkę Biblii, chwilę adoracji eucharystycznej, cotygodniową spowiedź, gotowość do zrezygnowania z czegoś na rzecz innych.Eucharystia i komputer, adoracja i szkolne podręczniki, różaniec i Facebook każą mi wyobrazić sobie jako patrona Internetu i jego użytkowników właśnie tego piętnastolatka, „fanatyka” – jak i jego rówieśnicy – globalnej sieci, na dodatek przekonanego, że powinna się ona stawać „narzędziem ewangelizacji i katechezy”. W sieci rzeczywiście wciąż jest obecna wirtualna wystawa, którą zaprojektował i wykonał w wieku czternastu lat. Obiega ona cały świat, dając świadectwo, że dla Carla Eucharystia była jego „autostradą do nieba”. Piętnaście lat przeżytych nieskazitelnie i krystalicznie, przenikniętych wielką chęcią życia i wylewną wesołością – to wprawdzie niewiele, ale wystarczająco dużo, by nam, ludziom dorosłym, rzucić wyzwanie dotyczące naszej wiary i wzbudzić w nas pytania. Świętość była refrenem jego hymnu na cześć życia, jego celem, racją, która pozwalała mu jakoś „inaczej” przebywać w ławkach szkolnych, w pizzerii z przyjaciółmi albo grać w piłkę na podwórku. Nie był zazdrosny o swój „zestaw” do stania się świętym. Przeciwnie, wspaniałomyślnie dzielił się nim z innymi, wyjaśniając, że wyposażenie to obejmuje: wielkie pragnienie świętości, codzienną Mszę Świętą, komunię i różaniec, dzienną dawkę Biblii, chwilę adoracji eucharystycznej, cotygodniową spowiedź, gotowość do zrezygnowania z czegoś na rzecz innych.Eucharystia i komputer, adoracja i szkolne podręczniki, różaniec i Facebook każą mi wyobrazić sobie jako patrona Internetu i jego użytkowników właśnie tego piętnastolatka, „fanatyka” – jak i jego rówieśnicy – globalnej sieci, na dodatek przekonanego, że powinna się ona stawać „narzędziem ewangelizacji i katechezy”. W sieci rzeczywiście wciąż jest obecna wirtualna wystawa, którą zaprojektował i wykonał w wieku czternastu lat. Obiega ona cały świat, dając świadectwo, że dla Carla Eucharystia była jego „autostradą do nieba”. Piętnaście lat przeżytych nieskazitelnie i krystalicznie, przenikniętych wielką chęcią życia i wylewną wesołością – to wprawdzie niewiele, ale wystarczająco dużo, by nam, ludziom dorosłym, rzucić wyzwanie dotyczące naszej wiary i wzbudzić w nas pytania. Świętość była refrenem jego hymnu na cześć życia, jego celem, racją, która pozwalała mu jakoś „inaczej” przebywać w ławkach szkolnych, w pizzerii z przyjaciółmi albo grać w piłkę na podwórku. Nie był zazdrosny o swój „zestaw” do stania się świętym. Przeciwnie, wspaniałomyślnie dzielił się nim z innymi, wyjaśniając, że wyposażenie to obejmuje: wielkie pragnienie świętości, codzienną Mszę Świętą, komunię i różaniec, dzienną dawkę Biblii, chwilę adoracji eucharystycznej, cotygodniową spowiedź, gotowość do zrezygnowania z czegoś na rzecz innych.Eucharystia i komputer, adoracja i szkolne podręczniki, różaniec i Facebook każą mi wyobrazić sobie jako patrona Internetu i jego użytkowników właśnie tego piętnastolatka, „fanatyka” – jak i jego rówieśnicy – globalnej sieci, na dodatek przekonanego, że powinna się ona stawać „narzędziem ewangelizacji i katechezy”. W sieci rzeczywiście wciąż jest obecna wirtualna wystawa, którą zaprojektował i wykonał w wieku czternastu lat. Obiega ona cały świat, dając świadectwo, że dla Carla Eucharystia była jego „autostradą do nieba”. Piętnaście lat przeżytych nieskazitelnie i krystalicznie, przenikniętych wielką chęcią życia i wylewną wesołością – to wprawdzie niewiele, ale wystarczająco dużo, by nam, ludziom dorosłym, rzucić wyzwanie dotyczące naszej wiary i wzbudzić w nas pytania. Świętość była refrenem jego hymnu na cześć życia, jego celem, racją, która pozwalała mu jakoś „inaczej” przebywać w ławkach szkolnych, w pizzerii z przyjaciółmi albo grać w piłkę na podwórku. Nie był zazdrosny o swój „zestaw” do stania się świętym. Przeciwnie, wspaniałomyślnie dzielił się nim z innymi, wyjaśniając, że wyposażenie to obejmuje: wielkie pragnienie świętości, codzienną Mszę Świętą, komunię i różaniec, dzienną dawkę Biblii, chwilę adoracji eucharystycznej, cotygodniową spowiedź, gotowość do zrezygnowania z czegoś na rzecz innych.

Myślicie, że o Wielkiej Brytanii wiecie już wszystko? No to się zdziwicie! Przed Wami zaskakujący przewodnik po ojczyźnie Szekspira i Harry’ego Pottera Co ma wiking do czekoladek, oset do jednorożca i por do żonkila? Czy da się mierzyć czas butami? Co to znaczy Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch? Wszyscy wiedzą, że Brytyjczycy jeżdżą lewą stroną, podają długości w stopach i mają królową. Ale czy widzieliście stumetrowe białe konie na zielonych wzgórzach i kruki karmione krwawymi ciasteczkami? Braliście udział w pogoni za serem i wyścigu z patelniami? Słyszeliście o drzwiach do świata elfów, opuszczonych klasztorach i kamiennych kręgach, w których zwalnia czas? Takiej Wielkiej Brytanii nie znaliście! Seria „Świat dla Dociekliwych” prezentuje kulturę różnych krajów: opowiada o miejscach, postaciach, zabytkach, potrawach i pojęciach, o których prawie każdy słyszał, ale mało kto naprawdę zna kryjące się za nimi historie - a także o tych mniej znanych, które warto poznać.

Bogato ilustrowana książka przedstawia najważniejsze dzieła sztuki, prezentowane w największych galeriach i muzeach świata, reprodukowane w licznych publikacjach i periodykach, często wykorzystywane też na okładkach powieści. Czytelnik prowadzony jest przez epoki, style i nurty, zilustrowane najważniejszymi dziełami malarstwa, rzeźby, sztuki konceptualnej i performance’u.

Obszerne kompendium wiedzy o historii sztuki światowej. Omówienie wszystkich najważniejszych dziedzin w sztukach plastycznych, od malarstwa i rzeźby po sztukę konceptualną.

Idą święta! Będzie wesoło i będą prezenty. Ale do świąt trzeba się przygotować, upiec pierniczki i zrobić ozdoby na choinkę. Kicia Kocia i Nunuś świetnie sobie radzą. Już nie mogą się doczekać! [nota wydawcy]

Czy można wyobrazić sobie zimę bez Bożego Narodzenia, pełnego zapachów, smaków i niezapomnianych tradycji? Nie! Ale czy rzeczywiście wszystkie je znacie i czy są takie same na całym świecie? Przekonajcie się! Znajdziecie tu odpowiedzi na takie pytania jak: dlaczego Boże Narodzenie obchodzimy akurat 25 grudnia? Dlaczego organizuje się bożonarodzeniowe jarmarki? Czy wszystkie dzieci dostają prezenty tego samego dnia? Dlaczego ubieramy choinkę? Kto wymyślił pierwsze szklane bombki? Dlaczego buduje się bożonarodzeniowe szopki? Poza tym przeczytacie tu także o świątecznych roślinach, pierwszej gwiazdce, a nawet o Ebenezerze Scrooge’u i Dziadku do Orzechów.[nota wydawcy].

Koniec z długimi listami trudno dostępnych składników. Dość rezygnacji z ulubionych, tradycyjnych smaków. Jadłonomia po polsku pokazuje, że kuchnia roślinna może być prosta jak barszcz i równie smaczna co ruskie pierogi. W sześciu rozdziałach podzielonych zgodnie z porami roku znajdziecie mnóstwo roślinnych inspiracji. To nie pomyłka, pór roku mamy w Polsce sześć – jest przecież przedwiośnie oraz trochę zapomniane przedzimie. W końcu czekając na nowalijki, trzeba coś jeść, na przykład barszcz z wędzonymi śliwkami, kanapki z pastą z ciecierzycy i kiszonych ogórków, a na deser gryczaną granolę. Ta książka to nie tylko przepisy, ale też praktyczne porady, które sprawiają, że gotowanie jest zrozumiałe i pyszne. W końcu wiadomo, dlaczego latem do rosołu warto wrzucić bób, jak zrobić rewolucyjny pasztet bez pieczenia i czemu w bigosie tak dobrze smakuje kilka kawałków słodkiej dyni. A przede wszystkim: jak gotować roślinnie po polsku, czyli po naszemu – w zgodzie z naszymi smakami, chęciami, możliwościami. [lubimyczytac.pl]

Dzieci pytają: co? jak? dlaczego? Seria "Od...do" odpowiada. Skąd się bierze chleb? Jak powstaje samochód? Co trzeba zrobić, żeby zbudować dom? Skąd się biorą książki? Pokazujemy i objaśniamy, jak powstają rzeczy, które otaczają nas na co dzień. Pytajcie śmiało! samochód * samolot * szkło * dom *krzesło * książka * klocki * spodenki * plaster * chleb * żółty ser * czekolada * lody Pełne szczegółów ilustracje, na których dziecko odnajdzie fascynujące elementy. Przystępnie napisany, zrozumiały tekst. Do tego trwałe, kartonowe strony. Książka, z którą trudno się rozstać.[nota wydawcy].

Ile dni ziemskich liczy merkuriański rok? Gdzie odkryto aktywne gejzery lodowe? Kiedy szukać na niebie gwiazdozbiorów Byka, Raka, Wielkiej Niedźwiedzicy czy Kasjopei? Jeśli chcesz wiedzieć więcej o świecie gromad gwiazd, mgławic, galaktyk i komet, a także nauczyć się go obserwować - zajrzyj do tej książki. Znajdziesz tu mnóstwo ciekawostek, wspaniałe ilustracje i interesujące opisy wielu kosmicznych obiektów i zjawisk.

Jaki to gad. Atlas dla dzieci przedstawia ponad 60 gatunków gadów z całego świata. Przeczytasz w nim nie tylko o rodzimych padalcach i żmijach zygzakowatych, ale również o tropikalnych wężach, żółwiach i aligatorach Afryki, Ameryki czy Australii. Czy anakonda może połknąć człowieka w całości? Jak jadowita jest czarna mamba? Czy żółwie mogą żyć kilkaset lat? Wszystkiego dowiesz się z naszego atlasu!Wszystkiego tego dowiesz się z naszego atlasu!

Jaki to koń? Atlas dla dzieci przedstawia ponad 60 najbardziej znanych ras koni, zarówno gorąco- i zimnokrwistych, jak i kuców. Oprócz informacji o wyglądzie, pochodzeniu i użytkowaniu poszczególnych ras znajdziesz tu również ciekawostki oraz mnóstwo zdjęć. Dzięki atlasowi rozpoznasz m.in. konia fryzyjskiego, perszerona czy falabellę.