Dzieciństwo i rodzicielstwo - spraw, by były szczęśliwe! Wychowywanie dzieci jest jednym z najtrudniejszych zadań, jakie stawia przed nami życie. Zwłaszcza jeśli chcemy potraktować to zadanie z taką powagą, na jaką zasługuje. Kochającym, troskliwym rodzicom nie chodzi przecież o to, by jakkolwiek wychować swoje dziecko: chcą za to, by wyrosło na szczęśliwego, odpowiedzialnego, pewnego siebie dorosłego. Chcą także, by ich więź z dzieckiem była wolna od niepotrzebnych konfliktów, mocna i wartościowa - ale nie zawsze wiedzą, jak osiągnąć ten cel. Wszyscy, którzy czują, że powinni zacząć doskonalić swoje kompetencje rodzicielskie, powinni sięgnąć po tę wyjątkową książkę. Brian Tracy i Alec Forstrom pokazują w niej, jak warto i należy traktować swoje dziecko, aby zasłużyć na jego miłość i zaufanie. Podkreślają rolę czasu przeznaczonego na kontakt z dzieckiem i korzyści z codziennej komunikacji. Podpowiadają, jak zaangażować się w życie szkolne, ułatwić dziecku odrabianie lekcji i pomóc w odnoszeniu sukcesów. Nie pomijają trudnych kwestii, takich jak zły wpływ kolegów czy problemy z narkotykami. Nie ograniczają się też do pustych sloganów: każda ich sugestia ma odzwierciedlenie w naszej rzeczywistości. Autorzy książki dobrze wiedzą, że wciąż brakuje nam czasu, że często jesteśmy zmęczeni i łatwo się rozpraszamy. Ale wiedzą też, że nie ma na świecie nic ważniejszego niż wychowanie wspaniałego młodego człowieka!

"Ewo, Twoja inicjatywa wyśmienita, temat znakomity, dialog konieczny, choć spóźniony od wieluset lat. Wstęp odważny – tak trzymaj dalej. Ze smutkiem i obawą jednak konstatuję, że w otoczeniu wszechobecnego ciemnogrodu oraz światopoglądowego ugoru nie znajdziesz licznych czytelników ani interlokutorów. Tym bardziej pisz i wydawaj bez wahania. Niech takie krople drążą skałę wielowiekowej kołtunerii. Życzę psychicznej wytrwałości w Twojej pracy, co może nie być łatwe ze względu na ambitnie wybrany temat i Twoje osobiste emocjonalne zaangażowanie" – Ryszard Bober, lekarz neurochirurg. Część polityków i „ludzi Kościoła” cynicznie wykorzystuje i manifestuje swoją wiarę w Boga i przynależność do Kościoła katolickiego, traktując to jako swoisty sposób na życie, a czasem odwracając uwagę od swojej prawdziwej osobowości. Udają „prawdziwych katolików” z powodu np. pieniędzy i chęci zrobienia kariery zawodowej, a w przypadku księży w celu ukrycia np. homoseksualizmu, skłonności pedofilskich czy po prostu zapewnienia sobie usystematyzowanego, wygodnego życia duchownego. Kościół katolicki w naszym kraju razem z rządzącymi działa jak system naczyń połączonych. Obecnie mamy do czynienia raczej z towarzystwem wzajemnej adoracji ukształtowanym na podłożu korupcji biznesowej, w obrębie którego trudno oddzielić ziarno od plew. Czy premier naszego rządu, wypowiadający słowa o chrystianizowaniu Europy, mówi je jako prywatna osoba, którą łączą biznesowe transakcje z Kościołem, czy może jako szef rządu, który myśli już o następnych wyborach? Wyjątkowo cyniczny obrazek zobaczyłam w telewizji, kiedy to prezydent Duda odwiedza leżącego w szpitalu młodego księdza chorego na raka. Robi sobie z nim zdjęcia i modli się w świetle kamer przy jego łóżku. Bez kamer widocznie modlitwa nie działa!